«Ир билен тур-атаӊы гөр, атаӊдан соӊ-атыӊы» дийилип, ата-бабаларымыз йөне ерден айтмандырлар. Ат-җанавер хем болса, түркмен оны өз машгала агзасы хөкмүнде гөрйәр. Дүнйәниӊ көп юртларында, хатда орта Азия халкларында атыӊ этини иййән миллетлер бар. Эмма түркмен атыныӊ этини иен халк дәл, иймезем. Уне бир зат, бейлеки халклаӊ атыны нәдип сейислейәнинә билҗек дәл, белки уряндырлар, белки сөгйәндирлер, йөне бизиӊ түркмен халкымыз атыны сөйги билен сейислейәр. Оюндан-чындан атына гамчы чаланы гөрмерсиӊ. Хей, о җанаверем уруп болармы?! Гыратыӊ неслә ол. Нәме дийҗек боляныӊы гөзүӊден окап дур ахыр ол. Ата Говшудовыӊ «Дордепел» хекаясы йөне ерден дөрәенок. Ол хакыкы болан вака. Ат эеси Дордепеле өз оглуны мүндүрйәр. Ол муны йөне ерден эденок. Атыны оглы билен деӊ сарпалаянлыгы бу. Өзүни бакып-беҗерен ховандарларыны, бүтин обаӊ адамларыны, үстүндәки йигдекчәни халас этмек үчин, душман гошуныныӊ габавыны бөвсүп гечмелидигине Дордепел җуда говы дүшүнйәр. Шейле хем эдйәр. Дордепел ялы душман гошуныныӊ габавыны, олүм ховплы пәсгелчиликлери бөвсүп гечмеги башарян чын бедевлеримизиӊ несиллерине атланан түркмен йигитлермизиӊ, юрдумузда гечирилҗек V Азия оюнларында, дүрли пәсгелчиликлери еӊип гечмек боюнча конкур ярышында, байраклы орунлары хич киме етдирмеҗекдиклерине улы буйсанч билен ынанярыс.